کابینه تدبیر و امید؟
دیروز با معرفی آقای زنگنه برای تصدی وزارت نفت به مجلس یک سوال قدیمی در ذهنم دوباره تداعی شد.
سوال: با سرمایه گذاری هنگفت دولت های کارگزاران و اصلاحات تولید خودرو داخلی به حدود یک میلیون دستگاه در سال افزایش یافت، در حالی که ظرفیت تولید سوخت در پالایشگاه ها افزایش چندانی نیافت و ایران در سال 84 به یکی از بزرگترین وارد کنندگان بنزین تبدیل شد. با توجه به اینکه ما یکی از صادر کنندگان عمده نفت خام هستیم چرا باید نفت خام صادر و محصول آن به چند برابر قیمت وارد شود؟
پاسخ وزیر سابق (آقای زنگنه): واردات آن به صرفه تر از تولید بود!!!
به یاد بیانات مقام معظم رهبری در آستانه سال جدید در حرم مطهر رضوی افتادم، آنجا که فرمودند:
«البته من این را بگویم ــ این را یک بار دیگر هم چند ماه قبل از این گفتم ــ که آمریکائی‌ها اظهار خوشحالی کردند و گفتند که فلانی اعتراف کرد که تحریمها اثر گذاشته. بله، تحریمها بی‌اثر نبود؛ میخواهند خوشحالی کنند، بکنند. تحریمها بالاخره اثر گذاشت؛ این هم یک اشکال اساسی در خود ما است. اقتصاد ما دچار این اشکال است که وابسته‌ی به نفت است. ما باید اقتصاد خودمان را از نفت جدا کنیم؛ دولتهای ما در برنامه‌های اساسیِ خودشان این را بگنجانند. من هفده هجده سال قبل به دولتی که در آن زمان سر کار بود و به مسئولان گفتم کاری کنید که ما هر وقت اراده کردیم، بتوانیم درِ چاههای نفت را ببندیم. آقایانِ به قول خودشان "تکنوکرات" لبخند انکار زدند که مگر میشود؟!»
حال نمی دانم با چه تدبیری ایشان معرفی و با چه امیدی رای بیاورد؟
و بماند ماجرای قرارداد کرسنت چای و پترو پارس و...
آقای روحانی دست مریزاد
زائر باران