درد دل یک فرهنگی

من یک معلم هستم. یکی از حدود یک میلیون فرهنگی که بار تعلیم و تربیت فرزندان این مرز و بوم را به دوش می کشد. همسرم هم یک معلم است. من و همسرم افتخارمان این است که معلم هستیم. ادعا ندارم عاشق معلمی هستیم یا اینکه در کارمان نهایت تلاش را داریم، اما تا حدامکان سعی کرده ایم مدیون نباشیم اگر خدا قبول کند.

بین من و همکارانم همه تیپ آدمی هست، همه جور سلیقه ای هست، آنچنان که فکر می کنم جامعه فرهنگیان متوسط جامعه کنونی ایرانی از همه لحاظ از فرهنگی و اقتصادی و سیاسی و عقیدتی و ...است، آنگونه که می توان با نظر سنجی از فرهنگیان سمت و سوی حرکت جامعه را فهمید.

اکنون که می نویسم سیاه پوش شهادت مولای متقیان علی علیه السلام هستیم، همان که خود را شیعه او می پنداریم و مملکت خود را با نام او و اولاد طیبین و طاهرینش مزین می کنیم. چیزی که مرا وادار به نوشتن می کند مقایسه عملکرد مسوولین و رسانه های جمهوری اسلامی با سیره ایشان است.به این خبر دوشنبه ششم مرداد در برخی سایت ها دقت کنید:

«حقوق تیر ماه فرهنگیان پرداخت شد.»

نمی دانم اهمیت آن چقدر است که به آن پرداخته شود. اصلا پرداخت حقوق آنهم در ششم ماه بعد آنقدر کار مهم و درخور تقدیری است که تیتر خبرگزاری ها شود؟ مگر در کل عالم کسی حقوق نمی گیرد؟ یا این امتیاز ویژه ایست که به معلمان تقدیم کرده اند؟

سیره معصومین را ببینید و مقایسه کنید. صدقه هم که می دادند بطور ناشناس بود و بار نان و خرما بردوش در نیمه های شب با دستاری برصورت. تا مبادا کرامت نیازمندی از بین برود. و چند بار در بوق و کرنا می کردند که ایها الناس ما صدقه دادیم، ما حاجت حاجت مندی را دادیم، ما رفع نیاز نیازمندی را کردیم؟

نمی دانم عیدی 400 هزار تومانی که به همه کارمندان داده می شود چقدر می ارزد و آیا یک دست کت و شلوار هم می شود با آن خرید که خبر شود و بر روی سایت ها و ... منتشر شود که ایها الناس عیدی معلمان پرداخت شد؟ مگر سایر کارمندان و کارگران از این لطف بی حساب محروم شدند؟

چرا مسوولین و رسانه ها اینطور کرامت معلمان را لگدمال می کنند؟ این طرز برخورد با فرهنگیان براساس کدام یک از آموزه های دینی است یا منطبق بر منش کدام یک از بزرگان است؟ و اگر شان معلم را تا حد پرداخت حقوق پایین آوردیم آیا دیگر کسی برای علم، عالم، معلم و متعلم شانی قایل خواهد بود؟