پرسش و پاسخی که باعث هجمه تازه به آیت الله مصباح یزدی شد
درپی سخنرانی آیت الله مصباح یزدی پس از برگزاری انتخابات اخیر، رسانه هایی که روشنگری های ایشان را همواره خطری بزرگ بر سر راه خود احساس می کنند اعم از داخلی و خارجی با تقطیع و تحریف سعی در ایجاد شبهه و نتیجه گیری های دلخواه خود کردند.در ادامه متن مورد شبهه از سخنرانی ایشان آورده شده و نتیجه گیری را به خواننده محترم واگذار می کنم:
"در این‌جا این سؤال مطرح می‌شود که می‌دانیم مقام معظم رهبری مصلحت کشور را می‌خواهند، اما مصلحت کشور به دست بعضی از کاندیداها بهتر از دیگران تأمین می‌شود، پس چرا ایشان نظر خود را اظهار نمی‌کنند و چرا به‌گونه‌ای بیان نمی‌کنند که مردم بفهمند باید به چه کسی رأی بدهند؟ قاعدتاً ممکن است کسی بگوید ـ‌همان طور که رهبری هم فرمودند‌ـ مردم باید خودشان اصلح را شناسایی کنند و به دیگران هم بشناسانند؛ اما باز این سؤال پیش می‌آید که چرا خود مقام معظم رهبری اصلح را به دیگران نمی‌شناسانند؟
جوابی که به نظر می‌رسد این است که درست است که عنوان اولی اقتضا می‌کند که ایشان هم مثل دیگران، به نحوی کاندیدای اصلح را به مردم معرفی کنند تا مصالح تأمین شود و کسی سر کار بیاید که برای اسلام و نظام مفیدتر باشد؛ اما اگر این‌گونه عمل کنند، هم در داخل و هم در خارج متهم می‌شوند که انتخابات فرمایشی است و نظام از ابتدا نقشه کشیده که شخص معینی انتخاب شود و همه کارها زمینه‌سازی و صوری است! چنین رفتاری در شرایط موجود بین‌المللی برای کشور زیان‌آور است؛ چون دموکراتیک‌بودن انتخابات اصل بسیار مهمی است و هر چه این امر را خدشه‌دار کند، به جایگاه و ارزش اجتماعی، سیاسی کشور لطمه وارد می‌کند و همه، به خصوص ایشان باید این جایگاه و ارزش را حفظ کنند. علاوه بر این‌که اگر چنین وضعی پیش بیاید، طبعاً کسانی که شاخص‌های مورد نظر رهبری را در خود نمی‌بینند، در انتخابات شرکت نمی‌کنند، یا آن را تحریم می‌کنند و یا به آن اهمیت نمی‌دهند. در این صورت هم حضور حداکثری مردم در صحنه انتخابات تحقق پیدا نمی‌کند.
اما این‌که مقام معظم رهبری به عنوان ثانوی نباید نظر خود را اظهار کند آیا به این معناست که اشخاص دیگری که در جامعه نفوذی دارند و مردم حرف‌شان را می‌پذیرند، آنها هم، همین وظیفه را دارند و باید به تبعیت از مقام معظم رهبری کسی را معرفی نکنند؟ گاهی ـ‌آگاهانه یا ناآگاهانه‌ـ چنین تصوری پیش می‌آید و کسانی هم به این شبهه دامن می‌زنند که در جایی که حضرت آقا و مراجع محترم تقلید کسی را تعیین نمی‌کنند، دیگران هم نباید فردی را معرفی کنند.
مراجع محترم خودشان وظیفه‌شان را می‌دانند و ما برای بزرگان تکلیف تعیین نمی‌کنیم؛ اما این اصل ثابت نیست که هر تکلیفی که برای مقام معظم رهبری لازم است، به همان نحو برای دیگران هم حتماً ثابت است. این یک واقعیت است که موقعیت اشخاص در تعیین تکلیف‌شان مؤثر است. هم‌چنان‌که در تاریخ مشاهده می‌شود در صدر اسلام حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها علیه کسی که متصدی خلافت بود، در باره فدک احتجاج کردند؛ اما امیرالمؤمنین علیه‌السلام در این جریان سکوت کردند. در تاریخ نقل نشده که ایشان در این زمینه بحث یا اظهارنظری کرده باشند، یا هشداری داده باشند و یا حتی به صورت کلی موعظه‌ای کرده باشند؛ بلکه آنچه معروف است این است که حضرت علی علیه‌السلام در خانه نشستند و حتی حضرت زهرا سلام‌الله علیها بعد از ایراد خطبه فدکیه، وقتی به منزل تشریف آوردند، گویا از حضرت امیر علیه‌السلام گله کردند که إِشتَمَلتَ شَملَةَ الجَنین؟! این جریان نشانه این است که تکلیف حضرت زهرا با حضرت علی سلام‌الله علیهما فرق دارد. چون با آمدن امیرالمؤمنین صلوات‌الله علیه مسأله شکل دیگری پیدا می‌کرد و مردم می‌گفتند به خاطر حرص و طمع ریاست آمده و دفاع حضرت زهرا از ولایت هم ضایع می‌شد. این کار جز از حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها برنمی‌آمد؛ آن سخنرانی کوبنده در مقابل کسی که به جای پیغمبر صلوات‌الله علیه نشسته، با آن لحن رسا و محکم؛ هیچ کس دیگری نمی‌توانست در آن زمان چنین سخنانی بگوید. اگر حضرت امیر علیه‌السلام می‌خواستند این‌گونه صحبت کنند، زد و خورد، و کشت و کشتار می‌شد. اما کسی نمی‌توانست به روی حضرت زهرا شمشیر بکشد؛ چون او دختر پیغمبر و مورد احترام همه بود.
این ماجرا نشانه این است که تکلیف اشخاص با توجه به موقعیتشان فرق می‌کند.
نظیر این جریان در باره جناب ابوذر هم هست. ابوذر خیلی صریح علیه خلفا حرف
می‌زد و با آنها با تندی برخورد می‌کرد؛ حتی با استخوان شتر به سر
کعب‌الاحبار زد. در حالی‌که حضرت امیر علیه‌السلام چنین رفتاری با خلفا
نداشت. البته وقتی ابوذر را تبعید کردند، امیرالمؤمنین همراه با امام حسن و
امام حسین علیهم‌السلام به مشایعت ابوذر آمدند و کار او را تأیید کردند؛
اما هیچ جا نقل نشده که حضرت امیر به ابوذر فرموده باشند چرا این‌گونه
رفتار می‌کنی، تو باید از من که امامت هستم، تبعیت کنی، چرا تندروی
می‌کنی؟ ممکن است کسی ادعا کند ابوذر اشتباه کرده، اما بر اساس شناختی که
ما از مقام ابوذر داریم و حمایت‌های امیرالمؤمنین علیه‌السلام از او هم آن
را تایید می‌کند، به جرأت می‌توانیم بگوییم کار ابوذر اشتباه نبوده است.
بهترین تعبیر در باره این جریان این است که موقعیت امیرالمؤمنین رفتاری را اقتضا می‌کند و موقعیت ابوذر رفتار دیگری را. هر فردی باید با بصیرت ببیند در هر موقعیت اجتماعی باید چگونه رفتار کند که به نفع اسلام و مسلمین باشد.
بنابراین، تعمیم وظیفه مقام معظم رهبری به دیگران بی‌جا است و هر کسی باید وظیفه خودش را بداند و به آن عمل کند. لذا نمی‌توانیم بپذیریم که چون مقام معظم رهبری کاندیدای مورد نظر خود را معرفی نمی‌کنند، یا بزرگان و مراجع صلاح نمی‌دانند فردی را معرفی کنند، دیگران هم نباید چنین کنند. اگر با این کار ضرری متوجه اسلام و مسلمین شود، ما چه عذری پیش خدا داریم؟ آیاحفظ شأن و جایگاه شخصی توجیه مناسبی برای سکوت است؟ اصلاً شأن کدام است؟ چه شأنی بالاتر از هدایت مردم به راه راست و جلوگیری از فساد؟ هر کسی وقتی می‌بیند که مردم راه اشتباهی را می‌روند وظیفه شرعی دارد که آنها را ارشاد کند و جلوی فساد را بگیرد."
در جمع گروهی از اساتید و اعضای هیات علمی مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) ـ 1392/03/26
